De dierenarts zei ooit "bij Babs gaat de wet van de logica niet op". En ja.... Babs heeft iedereen 15 jaar lang verbaasd; in positieve zin! 

Vanaf haar geboorte (achterin de auto) wist ze mijn onvoorwaardelijke aandacht op te eisen. En ietsje later, na haar ongeluk toen ze amper 6 weken oud was, vochten we samen. We vochten samen enkele dagen, daarna kwamen de weken van zorg, en toen de maanden van herstel. Het drukte een duidelijke stempel op haar persoonlijkheid en onze band samen. Geduld, liefde, vertrouwen en doorzettingsvermogen. 

In 15 jaar hebben we samen veel beleefd, doorstaan en overwonnen. Het ongeluk en de revalidatie betekende voor Babs 'overleven',  maar ze verdiende haar plek in de roedel. Ze was een volwaardig lid van de familie, en ondanks haar visuele handicap mistte ze niks! Ze vertrouwde op mijn stem en liep met mij over bospaden, langs stranden en zelfs over richeltjes in de Georges de Verdon... Het gebrek in haar zicht compenseerde ze met haar gehoor en vertrouwen. Toen ze zo rond haar 13e steeds dover werd, verplaatste onze communicatie zich van stem naar gebarentaal in aanrakingen. Dit ging feilloos... slimme Babs.

Bijnaam Spekkie was er niet voor niks, want eten is het leukste wat er is! Altijd op dieet... om gezond te blijven zonder overgewicht, en sinds een jaar of 3 een speciaal vers dieet om het leverfalen te compenseren. Ook nu verbaasde je elke arts... en jouw vers vlees dieet was een gezond feestje. ..want eten is eten. En eten maakt Babs blij!  

Samen waren we één; Babs en ik. You and I. Ze was er altijd bij en ging overal mee naar toe, omdat ze zich zo makkelijk en in iedere situatie snel kon schikken. Er is geen hond die meer kilometers heeft gereisd dan Babs. In haar jeugd steevast naast me op de bijrijders stoel in de Laguna met de sleurhut achter ons aan, en later in de camper waar ze al gauw 'haar domein' had veroverd. Niemand zou haar bed in de camper of thuis kunnen innemen, want iedereen had respect voor haar. Babs was een personality en wist -terecht- bij iedereen wel de gevoelige snaar te raken. 

Babs was er altijd. Nooit op de voorgrond, maar ze was altijd duidelijk aanwezig. Als een schaduw van me, altijd...in blind vertrouwen. 

Ik ga je zo verschrikkelijk missen Babs... je hebt me in die 15 jaar zoveel geleerd en je laat zóveel mooie herinneringen na. Ik hou van je Babs... Het huis is zo leeg, de roedel is niet compleet zonder jou. Run free meis!!!